باور كن ، صدامو باور كن
صدایی كه تلخ و خسته ست
باور كن ، قلبمو باور كن
قلبي كه كوهه اما شكسته ست
شكسته ست

باور كن ، دستامو باور كن
كه ساقهء نوازشه
باور كن ، چشم منو باور كن
كه يك قصيده خواهشه

از تو که حرف می زنم به یاد تو هرچی می گم ترانه می شه
باغ بی برگی ما گل می کنه ، دریایی از جوانه می شه
همه دریچه ها رو به سپیده شعر آفتابی می خونن
بی هراس گزمه های شهر جادو ، شبا مهتابی می خونن

پشت هم گزارش سقوط برگ
پشت هم خطابهء سایه ی مرگ

مهرداد:
خبر خود سوزی ترانه كش
خبر توقیف یک صدای خوش

گ:
خبر پریدن عطر گلاب
خبر دزدیدن یک شعر ناب

م:
پشت هم مراسم جایزه دار
خبر قتل گلی وقت فرار

يه تنهایی یه خلوت
يه سایه بون ، يه نيمكت
می خوام تنهای تنها
باشم دور از جماعت


هوا خوشبو و تازه
به آرامش تن من
حالا غرق نيازه
به تنهايی رسيدن
نفس از تن كشيدن
برام اين چاره سازه

دست من وقت نوشتن
شکل اسم تو رو داره
وقت خوندن صورت من
خنده هاتو کم میاره
عطر یاسی که تو چیدی
ناز صد باغو خریده
ماه کامل سر سفره
گریه هامو سر کشیده
تو چه خوشرنگ و عزیزی
مثل یک نت لب گیتار
مثل فکر شعر تازه
حدس یک گل پشت دیوار