کسی از بستر گلهای سرخ آواز مى خواند 

که گويي عاشقی از عشقهايش باز مى خواند 

چه افتادست ياران خلوت گلخانه پرپر شد 

مگر بشکسته بالى از پر و پرواز مى خواند 

غزل گل کرده از اندام خار و خس بيابان را 

کسی از جلوه می گويد کسی از ناز مى خواند 

به آهنگی که در خون مى نشاند خاطر عاصی 

محبت پيشه يي از آيه هاى راز می خواند

سفر بخير برو 

برو به خير برو 

سپيده هاي بشارت رفيق راهت باد 

و راهوار مراد 

كمينه تراز دل من غلام فرمانت 

چراغهاي بهشتي آرزوهايت 

هميشه روشن و 

گلخانه هاي رويايت 

هميشه روشن و 

هميشه بشگفته 

برو ولي مبر از ياد چشمايی را 

كه خسته خسته تو را 

به چار چوب اميدي شكسته تر از پيش 

قاب ميكردند

تو چه موجود خدايی، تو چه دردی چه دوايی 

كه همه آيت عشقی كه همه لطف و عطايی 

مگر از قوم بهشتی، مگر از شهر حوايی 

كه سراپای عزيزی كه مراد دل مايی 

های دری،ا دریا! 

سر به سنگ سر ساحل بشکن 

آخر آبی 

رۀ بیهوده مزن 

های دریا، دریا! 

دامن مادریت را چه فتاد 

که ز آغوش تو آرام آرام 

دخترانت همه آواره شدند 

ماهیانت به سفر های جدایی رفتند 

کبوترهای سبز جنگلی در دوردست از من 

سرود سبز می خواهند 

من آهنگ سفر دارم 

من و غربت 

من و دوری 

خدا حافظ گل سوری!