کسی از بستر گلهای سرخ آواز مى خواند 

که گويي عاشقی از عشقهايش باز مى خواند 

چه افتادست ياران خلوت گلخانه پرپر شد 

مگر بشکسته بالى از پر و پرواز مى خواند 

غزل گل کرده از اندام خار و خس بيابان را 

کسی از جلوه می گويد کسی از ناز مى خواند 

به آهنگی که در خون مى نشاند خاطر عاصی 

محبت پيشه يي از آيه هاى راز می خواند

خیال من یقین من 

جناب کفر و دین من 

بهشت هفتمین من 

دیار نازنین من 

سفر بخير برو 

برو به خير برو 

سپيده هاي بشارت رفيق راهت باد 

و راهوار مراد 

كمينه تراز دل من غلام فرمانت 

چراغهاي بهشتي آرزوهايت 

هميشه روشن و 

گلخانه هاي رويايت 

هميشه روشن و 

هميشه بشگفته 

برو ولي مبر از ياد چشمايی را 

كه خسته خسته تو را 

به چار چوب اميدي شكسته تر از پيش 

قاب ميكردند

تو چه موجود خدايی، تو چه دردی چه دوايی 

كه همه آيت عشقی كه همه لطف و عطايی 

مگر از قوم بهشتی، مگر از شهر حوايی 

كه سراپای عزيزی كه مراد دل مايی 

با ياد چشم های تو گلپوش مي شوم 

نامت به لب چو مي برم آغوش مي شوم 

ای آشنا خيال تو تا دست مي دهد 

از خاطرات باغ فراموش مي شوم 

هرکو ز عشق زمزمه آهنگ مي شود 

در رقص می برايم و در جوش مي شوم 

گل مي کند جوانيم از تار تار موی 

وقتی صدای پای ترا گوش مي شوم -